Deze week een gastblog van een van onze coach Elna over acceptatie.

Ik sta te wachten op een ex-opleidingsgenootje. Vorig jaar zaten we in de opleiding tot ACT coach. Dit staat voor Acceptance en Commitment Therapy. We geven straks samen een presentatie over deze specialisatie aan supervisoren van een masteropleiding coaching. Ik kreeg de vraag 3 dagen geleden terwijl ik koffie zat te drinken in een Iers koffietentje in Limerick, Ierland.

Eerste ingeving vs. mijn verstand

Mijn eerste reactie was: leuk! En daarna kwam direct het oncomfortabele gevoel opzetten. Gedachten als “kan ik dat wel?”, “heb ik wel wat te vertellen?”, “supervisoren zijn veel wijzer dan ik”, “het is al over 3 dagen!” en nog meer gedachten die er vooral voor zorgden dat ik me heel onzeker ging voelen en liever ging afzeggen.

Ik schonk even aandacht aan het gevoel en ging toen regelen dat ik erbij kon gaan zijn. Want mijn waarde Persoonlijke ontwikkeling stond hierin centraal. Daarnaast vertel ik heel graag over mijn vakgebied en hoe het mijn leven heeft veranderd.

Nu ik sta te wachten bij de balie word ik weer overspoeld door een gevoel van onzekerheid. Ik ben me ervan bewust. Ik keer naar binnen en breng aandacht naar al die gevoelens. Het is daarnaast ook erg druk in mijn hoofd. Alle gedachten die ik in Ierland had komen weer omhoog. Ik schrijf ze op.

Strijd tegen angst

Veel tijd om voor te bereiden was er niet. En dat gaat in tegen mijn perfectionisme. Ik bereidde dingen altijd voor tot in de puntjes. “De kans om dan af te gaan is veel kleiner”, zei mijn verstand. En natuurlijk is voorbereiden goed, alleen het doorslaan erin vanuit angst heeft mij niet geholpen om de angst te verminderen. De angst werd juist groter en de strategie nog sterker.

Ik heb altijd meerdere dingen geprobeerd om me sterker te voelen voor een presentatie. Positief denken, mezelf overtuigen dat ik het wel kan, bevestiging vragen aan anderen. Iedere keer stond ik weer voor een groep met hartkloppingen en angst. Soms was het direct weg als ik begon, en soms ging het niet weg en wilde ik maar al te graag dat het voorbij was.

Totaal onvoorspelbaar werd het. En ik wilde juist dat het wel voorspelbaar werd en ik de strategie zou gaan ontdekken waardoor ik met plezier en vanuit ontspanning mijn verhaal kon doen. Want diep van binnen vind ik het wel heel erg leuk om mensen mee te nemen in een verhaal, de interactie op te zoeken en kennis te delen.

Acceptatie

Sinds ik ACT heb leren kennen ben ik heel anders tegen mijn angst aan gaan kijken. Acceptatie is hierin een belangrijk thema. Het is ook een thema wat lastig te begrijpen is. Er zit een paradox in. Als je aan de slag gaat met acceptatie, kom je er ook achter dat je niet alles kunt accepteren. En dat weer accepteren zorgt voor echte acceptatie.

Ingewikkeld wordt het nu misschien. Of misschien voel je het ergens wel.

Acceptatie is niet goed in woorden te vatten. Het gaat om oefenen en ervaren. Je kunt een boek lezen over acceptatie en het begrijpen, maar dan ben je er nog niet. En eigenlijk kun je acceptatie ook niet bereiken zoals een doel. En we vinden het vaak wel fijn om iets te “bereiken”. Want dan is het af, ben je klaar, ben je “er”. Maar het is een proces wat je in gang zet, voor de rest van je leven.

De metafoor die mij helpt om me te herinneren om te blijven oefenen en ervaren is de volgende:

Er zijn altijd twee zijden aan een munt.

Aan de ene kant staat wat je belangrijk vindt. In dit geval voor mij Persoonlijke ontwikkeling en ook vertellen over mijn vak. Aan de andere zijde van de munt zit onzekerheid. Gevoelens van angst en gedachten die niet helpen.

Maar de munt is één, je kunt niet een zijde van de munt kiezen en meenemen in je zak. Je neemt beide kanten altijd mee.

Dus op deze manier ging ik de presentatie in. Ik gaf aan dat ik idealist ben en graag mensen help. Ik geloof in dat als mensen impact maken door zichzelf te zijn de wereld een stukje mooier wordt. Ik was deze keer ok met mijn angst. Ik sprak uit dat ik faalangst heb en stelde me open op voor alles wat er gebeurde.

Was mijn angst daardoor weg? Nee, maar ik kon ermee zijn en ook mijn verhaal doen. Ik gaf de strijd op met het gevoel wat ik liever weg wilde hebben. Het mocht er ook zijn, samen met mijn plezier. Ik was comfortabel met een oncomfortabel gevoel.

Het pad van de lange adem

Kies je ervoor om erachter te komen wat je écht wil, waar je unieke bijdrage ligt? En kies je ervoor om hier daadwerkelijk iets mee te doen? Dan kies je voor het pad van de lange adem. Een onvoorspelbaar pad met oncomfortabele momenten. Onzekerheid over de toekomst, onzekerheid vanuit jezelf, je omgeving die niet gewend is dat je deze stappen zet en confrontatie met je angsten en andere emoties.

Kies je voor dit pad? Dan vind ik je bij voorbaat al een moedig mens. Iedereen gaat door een eigen proces. Het helpt dan om vaardigheden te ontwikkelen die je helpen om te gaan met de uitdagingen die je tegen gaat komen. Je kunt je daardoor een stuk flexibeler door het leven bewegen. Psychologische flexibiliteit stelt je in staat om op een soepelere manier om te gaan met lastige gevoelens en gedachten en je leven in te vullen op een manier die waardevol is voor jou. Daardoor kom je steeds dichterbij jezelf, je eigen kracht en potentie.

Wat voelt voor jou nog heel oncomfortabel om te doen, maar doe je wel (of ga je doen) omdat je er door groeit als mens? Deel het hieronder met ons in het commentaarveld!