“De meeste chronische klachten komen voort uit onverwerkte emoties”

  -Bas Smeets-

“Dit is echt foute boel” dacht ik.

De traumachirurg kijkt me ernstig aan en wacht op mijn antwoord. Hij heeft me net gevraagd hoe ik het in godsnaam voor elkaar heb gekregen.

Ik was zelf zo positief gebleven, had goede hoop op een snelle revalidatie. Maar toen ik de blik van de traumachirurg zag, werd die hoop in een klap compleet weggevaagd.

Nu bijna 5 jaar geleden stond ik tijdens een bedrijfsuitje samen met een collega op een trampoline. Gewoon, vanuit pure baldadigheid.

Het leek me een leuk idee. Het was mijn idee. Toen we samen op de trampoline stonden, bedacht ik me na 2 seconden dat het helemaal niet zo’n goed idee was. 

Het was al te laat. Voordat ik het doorhad lag ik op het doek. Ik voelde een felle pijnscheut en daarna niks. Als in een waas keek ik naar mijn voet die volledig in een verkeerde hoek stond.

In een splitseconde wist ik het: mijn leven staat op z’n kop, vanaf nu zal niets meer hetzelfde zijn.

Het duurde in totaal 6 maanden voordat ik weer een beetje kon lopen. Voordat ik weer auto kon rijden en mijn bewegingsvrijheid gedeeltelijk terugkreeg. De pijn was verschrikkelijk, maar ik was vooral boos. Boos op mijzelf. 

Hoe had ik zo stom kunnen zijn?  

Het ging net weer zo goed met me. Ik had een aantal pittige jaren achter de rug waarin ik behoorlijk ongelukkig was. Maar ik voelde me sterker dan ooit tevoren. En nu had ik mezelf bijna letterlijk weer op de grond geduwd. 

Het duurde even voordat ik erachter kwam waarom dit allemaal gebeurde.

Hoewel ik voor mijn ongeluk dacht dat ik gelukkig was, stond ik toen op het punt om in een oude valkuil te stappen. 

Ik was helemaal klaar met mijn baan en een collega die mijn energie opslurpte, waardoor ik al besloten had om te gaan solliciteren. 

Er waren banen genoeg, dus ik zou zo de overstap kunnen maken. Hetzelfde blijven doen wat ik altijd deed. Onder mijn niveau werken en vooral niet doen wat ik echt leuk vind.

Kennelijk vond het universum het nu de hoogste tijd om rigoureus in te grijpen.

Ik had de signalen al te lang genegeerd.

In het begin waren ze subtiel, de signalen van mijn lichaam. Een beetje hoofdpijn, last van stress en spanning in mijn nek.

Soms betrapte ik mezelf erop dat ik ’s ochtends al tandenknarsend wakker werd, met hoofdpijn.

Maar ik kocht een nieuw hoofdkussen en ging op oude voet verder.

Gaandeweg werden de klachten erger. Meer migraineaanvallen, ik was best vaak ziek en voelde me neerslachtig. Maar ook dit was niet genoeg. Er was zwaarder geschut nodig.

Ik moest eerst letterlijk stil gaan staan, voordat ik in beweging kwam. Eerst 10 stappen achteruit voordat ik één stap naar voren kon zetten. 

Mijn vrijheid kwijtraken voordat ik me realiseerde dat vrijheid mijn grootste goed is, mijn belangrijkste persoonlijke waarde.

Toen ik na mijn ongeluk en revalidatie weer aan het werk ging en daar werd geconfronteerd met een hoop weerstand, begreep ik het pas echt. 

Een nieuwe baan is niet de oplossing.

Hetzelfde kunstje blijven doen in een andere omgeving was niet wat ik nodig had. Ik kon zoveel meer en ik wilde diep van binnen zoveel meer.

Mijn behoefte was om zelf een bijdrage te leveren aan de wereld en niet meer aan het doel van iemand anders mee te werken waar ik toch niet achterstond.

Ik had het weggestopt, want de bekende weg voelde veel veiliger. En aangezien ik gewend was om keuzes te maken vanuit angst, vond ik het lastig om mijn oude patronen te doorbreken.

Ik stapte in een persoonlijk leiderschapstraject en zocht de confrontatie op met mijn angsten en beperkende overtuigingen. Nadat ik de richting voor mezelf bepaalde, ben ik in het diepe gesprongen.

Doen wat ik het allerliefste wilde en mijn hart volgen. Ik ben mijn eigen onderneming gestart. Nu bepaal ik mijn eigen koers en werk aan mijn eigen doelen.

Er was een harde en pijnlijke les voor nodig en tot op de dag van vandaag had ik gewild dat ik veel eerder naar de signalen van mijn lichaam had geluisterd.

Maar ik ben niet meer boos, ik ben vooral dankbaar dat ik nu mijn pad heb gevonden en kan doen waar ik echt gelukkig van wordt.

Bovenstaand verhaal is het verhaal van Anneloes, een van onze teamleden bij Van Werk Naar Passie.

En ik hoor dit natuurlijk vaker. Er is kennelijk een ingrijpende gebeurtenis nodig voordat je in actie komt en echt voor jezelf gaat kiezen. Een burn-out, een ongeluk of zelfs ziekte.

Ons lichaam praat met ons. Het geeft je signalen en leert je wijze lessen. Vaak nog voordat jij het zelf door hebt, vertelt jouw lichaam dat er iets aan de hand is.

Het is dan ook zo zonde dat we de subtiele signalen vaak negeren. Een bepaald gevoel in je buik, te veel spanning in je nek of rug. 

Sta je wel eens stil en vraag je aan jezelf: wat is er nu aan de hand? Waar komt deze pijn vandaan, of waarom ben ik vandaag zo moe?

Wanneer je ervoor kiest om te vertragen, om af en toe stil te zijn en niet alleen te luisteren naar je innerlijke stem maar ook naar de taal van je lichaam, ben je in staat om eerder in te grijpen. 

Ook als is het gevoel nog zo subtiel. Ben jij nog op de goede weg? Doe jij waar je echt blij van wordt en waar je energie van krijgt? 

Ik wil je een hele krachtige oefening meegeven die je in staat stelt de signalen van je lichaam beter te gaan begrijpen.

Als eerste is het belangrijk dat je voor jezelf echt gaat geloven dat alle chronische lichamelijke klachten een emotionele oorzaak hebben. Dat geloof geeft je namelijk het vertrouwen en de overtuiging dat je er zelf iets aan kunt doen. 

Pak een nieuw schrift of blok met schrijfpapier en neem de komende 21 dagen elke dag 20 minuten de tijd om jezelf deze vraag te stellen:

Welke emotie voel ik nu?

Concentreer je op je lichaam, vooral op het gebied tussen je hals en je bekken en beschrijf uitgebreid op papier wat je voelt. Benoem de emoties en de gedachten die daarbij opkomen.

Als je niet zo’n gevoelsmens bent kan het in het begin even wennen zijn, maar je zult zien dat het elke dag beter gaat.

Je emoties willen gevoeld en gezien worden. Door ze (vaak onbewust) weg te stoppen kunnen ze terugkomen in een andere vorm: als lichamelijke klachten.

Wat je klachten ook zijn, hoofdpijn, spanning, vermoeidheid of chronische pijn op een bepaalde plek, probeer deze oefening eens uit en laat me weten wat je ervaring was.

Krijg jij ook steeds signalen van je lichaam maar vind je het lastig om ernaar te luisteren? Welke signalen krijg je en wat houd je tegen om er iets aan te doen? Deel het met me in het commentaarveld hieronder!