“Wat een bikkel hè?”

Ze werkt fulltime, maar is eigenlijk hartstikke ziek. Daarnaast sport ze nog volop en heeft ze een druk sociaal leven.

Ze lijdt aan een vage chronische ziekte, waarschijnlijk te vinden in de hoek van auto immuunziekten. Maar wat het precies is, weten ze niet. Ze heeft veel pijn en de ene ontsteking naar de andere ontsteking. Om de paar maanden moet ze een aantal weken naar het buitenland voor behandelingen die haar iets helpen, maar echt vooruitgang boeken doet ze niet.

Ondertussen heeft ze wel een zeer verantwoordelijke baan bij een groot bedrijf en ze sport veel. Extreem veel, in mijn ogen. Toen ze nog gezond was beklom ze bergen, deed ze mee aan hardloopwedstrijden en fietste ze met haar partner heel Europa door. Zelfs nu ze ziek is, traint ze nog regelmatig, nu weer voor een of andere Triatlon ergens in Spanje.

Veel mensen bewonderen haar.

“Wat een doorzetter hè!”
“Knap wat ze doet hoor! Zo ziek en dan toch hard werken en fanatiek sporten.”
“Echt een bikkel!”

Ik kan alleen maar denken: vind je het gek dat ze zo ziek is?!

In wat voor wereld leven we als we dit normaal of zelfs knap vinden? Je lichaam zo afmatten en zo hard zijn voor jezelf, hoezo is dat bewonderenswaardig?

Dit is misschien is een extreem voorbeeld. Maar hoeveel mensen vinden zichzelf een held als ze snipverkouden en hondsberoerd toch naar hun werk gaan?

Zo, zo, goed hoor doorzetter ben jij!

Niet dus! Het is hartstikke stom als jij op kantoor gaat zitten als een grote bron van bacteriën of virus. Je steekt je collega’s aan en vertraagt zo ook je eigen ziekteproces. Laat dat schouderklopje voor jezelf dus maar achterwege, je hoeft het braafste jongetje van de klas (of het kantoor) niet te zijn. Blijf gewoon thuis en kom terug als je weer beter bent.

Maar nee, we moeten vooral doorzetten.
Niet zeuren, kom op.
Je bent toch geen watje?!

Want dat wordt van ons verwacht. Altijd maar doorgaan.
Als een bulldozer over je pijn en emoties heen walsen.

Is het dan gek dat je ziek wordt? Echt ziek.
We belanden massaal in burn-outs en depressies. En waarom? Omdat we veel te lang over onze grenzen gaan. De (lichamelijke) symptomen hebben we al die tijd genegeerd of met een of ander lapmiddeltje van de huisarts weggemoffeld.

Maar je lichaam is een kostbaar voertuig waar je de rest van je leven goed voor moet zorgen. Wees er dan ook lief voor.

Luister eens naar je lichaam.

Fysieke klachten zijn een signaal. Soms fluistert je lichaam met een steekje hier of pijntje daar, je voelt je af en toe wat vermoeid of hebt een dag hoofdpijn. Maar vaak luister je er niet naar. Kom op, even doorzetten, niet piepen. Je gaat door met wat je altijd deed.

Hoe harder je de signalen van je lichaam negeert, hoe erger de klachten worden. Veel (chronische) ziekten worden veroorzaakt door stress.

Hierbij gaat het niet alleen om stress van werkdruk en deadlines. Veel vaker hebben mensen last van stress omdat er een bepaald gevoel van ongemak aan hen knaagt. Omdat ze op hun werk bijvoorbeeld niet op de juiste plek zitten, een doel missen of geen impact maken. Of een relatie die al langere tijd niet lekker loopt. Je weet eigenlijk precies wat het is, maar steekt keer op keer je kop in het zand. Want hoe ziet je leven eruit als je andere beslissingen zou nemen? Als je een ander pad kiest dan wat je nu gewend bent. En als je eens iets doet wat anderen niet begrijpen, maar voor jou wel 100% goed voelt?

Als dat gevoel van onvrede blijft knagen en je negeert het, dan komt je lichaam in actie. Het gaat er niet om dat je dan zielig in je bed moet gaan liggen als je je een keer niet fit voelt. Of dat je al je werkzaamheden moet staken zodra je lichaam begint te protesteren.

Wat je wel moet doen, is luisteren naar de signalen van je lichaam. Wat probeert je lijf jouw duidelijk te maken. Neem het serieus. Grijp op tijd in en kom in actie.

Herken jij dat gevoel misschien in je zelf? Dat je steeds moet doorzetten van jezelf en vind dat je niet moet zeuren en gewoon doorgaan? Deel het hieronder met me in het commentaarveld!