Deze week lees je een verhaal van Fatima Perdijk.

Nog 5 minuten, ik staar naar de klok. Mijn handen voelen klam aan en mijn vingers trillen lichtjes. Ik probeer te ontspannen door langzamer en dieper te ademen. Het is lang geleden dat ik me zo voelde. Hier heb ik weken naar uitgekeken en zelfs een paar nachten onrustig van geslapen. De zenuwen gieren door mijn lijf.

Ik heb lange winkelstraten afgestruind op zoek naar de perfecte outfit. “Wees gewoon lekker jezelf” hoor ik mezelf denken. Alle spanning en angst probeerde ik te rationaliseren, maar telkens worden alle rustgevende gedachten overstemt door mijn emoties.

Zelfs nu, vlak voordat ik op moet, klinkt er een hardnekkig stemmetje in mijn hoofd: “Wat heb ik nou te melden? Wat zullen ze wel niet van me denken? Wie zit er nou echt op mijn verhaal te wachten?”

Maar dit is waar ik als klein meisje al van droomde. Het is iets wat al mijn leven lang op mijn bucketlist staat. Maar nu ik ervan heb geproefd weet ik dat het niet de laatste keer zal zijn. Het is niet een vinkje op mijn checklist van avonturen.

Nee, ik heb een persoonlijke missie.

Een verhaal om te delen. Ik voel de urgentie in mijn hele lichaam. Ik wil mensen in beweging brengen, een liefdevolle schop onder hun kont geven om nu echt hun dromen waar te maken. Om te geloven in hun eigen kracht, hun talenten en daarvoor te gaan staan. En om een succesvolle business op en uit te bouwen.

Maar om de eerste stap naar verandering te zetten moet je een keuze maken. Je kiest ervoor om het proces aan te gaan. Verandering is een proces, en dat is juist goed. Je hoeft niet van de een op de andere dag je leven op z’n kop te zetten. Het moet juist geleidelijk gaan, anders schiet je brein in de stress en werkt het averechts. Maar jij hebt die keuze eerst te maken, de commitment aan jezelf om echt gelukkig te zijn en impact te maken.

Ik ben klaar met mensen die niet op de juiste plek zitten, ongelukkig zijn en continue lopen te klagen maar niks willen veranderen. Ze bungelen op het randje van een burn-out, maar zelf ingrijpen? Ho maar. Of mensen die juist roepen dat ze zo graag willen veranderen, maar het is allemaal zo moeilijk en alles is lastig. Ze kruipen compleet in de slachtofferrol en verwachten dat iemand anders ze wel uit de put trekt.

Dan heb je het dus mis. Ik doe niets liever dan mensen coachen in hun persoonlijke transformatie en groeiproces. Daar word ik gelukkig van en krijg ik energie van. Maar dan moet je zelf wel de keuze hebben gemaakt om te veranderen en daartoe ook de stappen willen zetten.

Jij bent verantwoordelijk voor jouw leven. Dus stop met alle excuses en kom in actie. En dat je daar dan de hulp bij roept van coaches, trainers of anderen die in een soortgelijke situatie zitten? Dat is helemaal prima. Je hoeft het nooit alleen te doen. Maar jij zet de eerste stap en moet in beweging komen.

Wat heb je dan nodig om je leven te veranderen?
Lef.

Of liever gezegd, een flinke dosis moed. Je moet moedig genoeg zijn om uit je comfortzone te gaan. Om van de gebaande paden af te stappen en nieuwe wegen te bewandelen. Soms is dat spannend of ronduit eng en vaak voelt het ongemakkelijk. Dat hoort er allemaal bij. Groeipijn is wat je zult ervaren als je een nieuwe weg inslaat.

Moedig zijn, is bang zijn en het vervolgens toch doen.

Bij iedere nieuwe stap die je in je leven zet zul je een bepaalde mate van angst voelen. De meest succesvolle ondernemers of artiesten voelen net zoveel spanning als jij en ik wanneer ze iets doen wat nieuw is. Want dat is hoe wij als mensen zijn geprogrammeerd. We voelen angst wanneer een situatie nieuw en dus onveilig is. Maar de truc is om je er niet door te laten leiden.

Je mag bang zijn en spanning voelen. Het is niet gek om zenuwachtig te zijn als je op een podium je verhaal gaat doen voor 250 mensen. Maar door het toch te doen ontstaat er magie. Achteraf wil je niet anders meer.

Het ergste wat je kunt doen is luisteren naar je angsten en niet naar je dromen.

Ik had ervoor kunnen kiezen om niet het podium op te gaan. Om de uitnodiging af te slaan en liever anoniem achter de schermen te blijven. Om me te laten leiden door de angst en mijn emoties.

De muziek klinkt.
“I am brave, I am brave. Even when the fear is staring in my face. I am brave.”
Ik pak mijn microfoon en loop richting het podium.

Welke gedachte is jouw grootste innerlijke saboteur? Is het ‘ik kan het niet’, ‘ik durf het niet’ of wellicht iets anders? Deel het hieronder met ons in het commentaarveld!