door Fatima
Geschreven op 1 juli 2019
Deze week een gastblog van onze business manager Fatima Perdijk.
“Hij wil niet dat ik het doe…”
Door haar tranen heen probeer ik te begrijpen wat ze zegt.
Nathalie zit al jaren vast in haar werk. Een baan in loondienst is het niet meer. Ze kreeg als kind vroeger veel bevestiging, groeide op in een beschermde omgeving en alles werd voor haar geregeld. Ze hoefde zelf geen moeilijke keuzes te maken.
Haar man is compleet anders opgevoed. Hij leerde om vooral gewoon heel hard te werken, een goede opleiding te hebben en te gaan werken voor een baas. Hij heeft niet dezelfde verlangens als Nathalie en dat botst nogal eens. En hij vindt geld maar een lastig onderwerp. Als zij vertelt dat ze graag iets anders met haar leven wil, overlaadt hij haar met veel kritische vragen.
Maar steeds blijven die gedachten rondmalen in haar hoofd.
Is dit het nou?
Moet ik nog 30 jaar zo doorgaan?
De kinderen gaan bijna het huis uit, en dan?
Toen ik haar de allereerste keer sprak, vroeg ik haar: “Hoe zou je leven eruitzien als je wel voor jezelf kiest?” Het bleef even stil en ik zag dat ze brak. Als ze zo door zou gaan zou ze in haar tweede burn-out belanden.
Dat kwam hard bij haar binnen en ze raakte geëmotioneerd. Ze wilde er wel echt voor gaan. Maar op het moment dat ze de keuze moest maken om in ons programma te stappen, gaf ze aan dat ze het nog even aan haar man moest vragen. Wetende wat zijn antwoord zou zijn.
Haar man was er op tegen.
Een jaar later neemt ze weer contact met me op. Ze zit thuis, in de ziektewet met een burn-out. Gelukkig geeft ze zelf al aan dat ze dit had kunnen voorkomen. Nu kiest ze wel voor zichzelf. “Hij zoekt het maar even uit.” En schrijft zich direct in voor ons traject Van Baan naar Business.
Ik maak dit best vaak mee wanneer ik intakegesprekken voer met potentiële deelnemers van onze training. Mensen roepen hard, ik wil iets anders. Het lukt me steeds niet. Maar het moment dat het er op aan komt, dat ze een keuze kunnen maken om hun leven te veranderen, zoeken ze een excuus.
En nemen daarmee geen verantwoordelijkheid voor hun eigen leven. Durven niet zelf te kiezen. Ze maken zich druk om wat een ander ervan vindt. Maar ze klagen wel als de mening van een ander niet is waar ze op gehoopt hadden.
Welke mening is nou het belangrijkste? Hoe wordt de mening van een ander gevormd? Iedereen is anders en heeft andere overtuigingen, verwachtingen en een andere leefsituatie. Als je partner een enorme zekerheidszoeker is en jij bent klaar met die zekerheid, dan zal het botsten als jij je leven wilt veranderen.
Overleggen met je partner is natuurlijk alleen maar goed. Toestemming vragen is wat anders. Met name vrouwen doen dat. Maar je bent toch geen klein kind van 7 jaar dat een ijsje vraagt aan papa of mama.
Hoe vaak zijn er mannen die een nieuwe motor kopen of een andere investering doen voor zichzelf zonder toestemming te vragen aan hun partner?
Als een vrouw geld wil investeren in haar zelfontwikkeling dan wordt daar nogal eens lacherig over gedaan of negatief op gereageerd. Het is nog altijd een taboe.
Dus je hebt het gevoel dat je zelf niet achter het stuur zit, maar klaagt er wel over.
Als je ondernemer wilt worden dan ben jij degene die de keuzes moet maken. Jij neemt de risico’s die daarbij horen en doet de investeringen. Dan kun je niet bij een ander aankloppen en verwachten dat hij of zij de beslissing voor je neemt.
Is het echt de schuld van je partner dat jij niet jouw eigen keuzes kunt maken? Nee, meestal niet. Het ligt vaak bij jezelf, omdat je je wensen en verlangens niet goed over kan brengen. Alles valt of staat met goede communicatie.
Hoe kun je het dan wel doen?
Maak het bespreekbaar. Geef bij je partner aan dat je niet meer gelukkig bent in je huidige (werk)situatie. Vertel wat je verlangens zijn en hoe jij deze denkt te kunnen realiseren. Bespreek de mogelijkheden hoe van baan wisselen financieel haalbaar zou kunnen zijn en weeg de voor- en nadelen tegen elkaar af.
Maar vraag geen toestemming.
Krijg je dan nog de steun van je partner niet? Onderzoek dan eens hoe jij met je eigen middelen je doelen kunt bereiken. De kans is groot dat hij of zij wel bij trekt als hij ziet dat jij iets gaat doen waar je echt gelukkig van wordt.
Jij bent de enige die voor zichzelf kan kiezen. Een ander doet het niet voor je.
Ik ben heel benieuwd hoe jij hier tegenaan kijkt! Deel het hieronder met ons in het commentaarveld!
Als het klopt dat een dergelijk scenario geen uitzondering is, schrik ik (man – getrouwd & twee kinderen) daar erg van…het doet me denken aan iets uit de geschiedenisboeken. Natuurlijk is het wenselijk om te overleggen (ook als ik als man bijv die motor zou willen hebben!), maar wel of niet iets ‘mogen’ van je partner….wauw! Sterker nog, ik heb de indruk dat het met de eigen onzekerheid of angst voor controleverlies van de partner te maken heeft; probeer daar ‘es jouw partner op te bevragen en neem niet meteen genoegen met het eerste antwoord – dat is vaak (te) voor de hand liggend/ zichtbare deel van de ijsberg. Succes en sterkte allemaal!
Ik merk dat ook erg bij mijn potentiële klanten… Heel vaak vinden de mannen het niets dat de vrouw iets aan zichzelf willen veranderen. De opmerking “mijn man vindt dit geen goed idee…” komt zo vaak voor. Eigenlijk is het heel verdrietig dat vrouwen niet voor zichzelf durven te kiezen op momenten dat ze dat wel zouden moeten doen!
Ik zal dan wel een uitzondering zijn… Ik heb mijn vrouw, nu mijn ex altijd gesteund in haar ontwikkeling, maar heb dat in mijn richting nooit mogen ervaren.
Ik weet nu dat dit aan mij lag, omdat ik mijn doel niet duidelijk had, en vanalles probeerde. Nu echter is er rust, en kan ik plankgas op mijn doel af!
Ga ervoor Paul en veel succes!
Als je zo reageert als echtgenoot ben je geen man maar een bezitterig onzeker kind, die alleen zijn eigen agenda volgd, en zichzelf vastklampt aan zijn eigen onzekerheden. Als hij dat idee niks vind, prima! dat is dan zijn mening, maar die is in zekere zin niet bindend voor jou als partner. Jou individuele mening hoeft ook zeker niet gebaseerd te zijn op die van hem. Je mag altijd je eigen keuzes maken en hebt daar nooit toestemming voor nodig van je partner, je behoort namelijk niet tot zijn bezittingen.. Misschien die “relatie” anders ook maar eens onder de loep nemen….?
Mijn man schreef vandaag nog in mijn verjaardagskaart: ‘…spiritualiteit, yoga en schrijven kwamen op je pad. Ik juich het allemaal toe en hoop dat je uiteindelijk zal vinden wat je zoekt.’
Wat ben ik toch een bofkont, denk ik dan.
Maar eerlijk is eerlijk. Het is ook niet altijd zo geweest. Ik geloof ook heel sterk dat het te maken heeft met de state-of-mind waar de vrouw nog in zit. Ze heeft eerst iets voor zichzelf te winnen. Namelijk geloof in haarzelf en weten dat er een gevoel is dat niet meer te negeren is. En dan de stap zetten om gevoelens en gedachten bespreekbaar te maken met de partner. Als je nooit eerder open over dit soort zaken bent geweest, zal het ook best als een verrassing komen voor je partner, geloof mij maar.
Het komt dus van twee kanten. En mijn advies is: van binnen naar buiten. Niet je innerlijke wereld voor jezelf houden, maar delen met je partner. Stap voor stap. Rome is ook niet in 1 dag gebouwd.
En wie weet, verrast je partner je nog eens. Net zoals mijn man vandaag heeft gedaan in mijn verjaardagskaart. Dat hij ooit open zou staan voor spiritualiteit had ik een paar jaar geleden ook niet gedacht. Expect to be surprised!
Ja heel herkenbaar voor mij . Al kies ik nu al jaren mijn eigen pad doe dingen voor mezelf die ik nooit voor mogelijk had gehouden …en levert me heel veel op .Innerlijke rust vrijheid en vertrouwen . Maar nog steeds moet ik bij mijn man door betonnen muur heen . Het lijkt er steeds meer op dat hij mijn oude ik onzekere pleasende zelf die medicijnen gebruikte en van alles deed om die ander gelukkig te maken . We zijn al 20 jaar getrouwd en toen ik dacht de koek is op 😩 bleek ik ook nog wurgcontract getekend te hebben …En inmiddels weet ik wat het oplevert om voor jezelf te kiezen . Maar ben dat vechten daarvoor zo beu ..